Toen ik voor het eerst naar Apeldoorn kwam, was ik een jongen van 18. Rechtstreeks vanuit de boerderij in Twente, met de trein en van daaruit naar de Koning Willem III Kazerne.

Ons erfgoed in gebouwen, voorwerpen en onze archieven verbindt ons met het verleden. Het verplicht ons dit te koesteren, te bewaren en door te geven, opdat de generaties na ons daar op voort kunnen bouwen.

In Apeldoorn vind ik het steeds leuker worden. Een prachtige omgeving, kinderen die hun gang kunnen gaan, steeds meer leuke restaurants en kroegjes, het prachtige Paleis Het Loo en het verrassende CODA.

Apeldoorn, de hoofdstad van de Veluwe, een uitspraak die ik vaak gebruik en die ik ook echt zo ervaar. Want waar in Nederland heb je een stad van dit formaat met zo’n mooi buitengebied?

De geschiedenis van Apeldoorn en de Veluwe maken we in CODA op vele manieren concreet.

Eind zestiger, begin zeventiger jaren werd er op grote schaal kaalslag gepleegd in het centrum om Apeldoorn op te stuwen in de vaart der volkeren, bijvoorbeeld met de voorgenomen aanleg van een ...

We moeten het uitdragen, ook letterlijk, want historische verhalen komen het beste tot hun recht op de plek waar ze ooit zijn ontstaan, waar ze zich afgespeeld hebben.

Mijn roots liggen in Twello, maar toch is Apeldoorn de stad (of dorp) waar ik veel tijd heb doorgebracht in mijn jonge jaren. Mijn middelbareschooltijd bracht ik door in Apeldoorn.

In 2009 kwam ik als senior archeoloog voor de gemeente Apeldoorn werken. Voor een archeoloog is de Veluwe een echte snoepwinkel.

Toen ik 4 jaar oud was, verhuisde ik van het westen van Nederland naar Apeldoorn. Je kan dus zeggen dat ik een getogen Apeldoorner ben.