Begin van de Hoenderloo Stichting
Dominee Ottho Gerhard Heldring, die zich rond het midden van de 19e eeuw opwerpt als aanjager van de ontwikkeling van de nederzetting Hoenderloo tot een echt dorp, is een bevlogen man. Hij is een van de vlaggendragers van een stroming in gereformeerd Nederland die Het Réveil wordt genoemd.
Alles wat de dominee doet, doet hij vanuit zijn geloof; een praktisch geloof dat erop gericht is behoeftigen te leren zichzelf te helpen want hulp op zich is niet genoeg; zonder ontwikkelingsplan, zo meent Heldring, verandert de situatie van een hulpbehoevende nooit werkelijk en zal deze altijd afhankelijk blijven van hulp van derden.
Dankzij zijn connecties binnen Het Réveil en dankzij de inzet en praktische vaardigheden van de bewoners van Hoenderloo zelf worden in de jaren 1840-1850 een put, een kerk en een school gerealiseerd. Bernardus Gangel is de eerste onderwijzer van die school. Op een gegeven moment benadert Heldring hem; of hij niet ook enkele kansarme jongeren uit de grote stad onder zijn hoede kan nemen. Een veilig verblijf in Hoenderloo, ver weg van stedelijke gevaren en verleidingen, zal hen goed doen. En passant kunnen de jongens kennis en vaardigheden opdoen die ze nodig hebben om zichzelf staande te houden in de maatschappij.
Het onderwijzersechtpaar stemt toe, maar al snel hebben de Gangels meer jongens in huis dan ze eigenlijk kwijt kunnen. Daarop neemt de daadkrachtige dominee in 1851 het initiatief tot de oprichting van de Hoenderloo Stichting voor kansarme jongens. Iets soortgelijks heeft hij enkele jaren daarvoor ook al tot stand gebracht in Zetten in de Betuwe, maar dan voor meisjes.
De Hoenderloo Stichting wordt later de Hoenderloo Groep en onderdeel van de organisatie Pluryn, die zich eveneens bezighoudt met opvang en begeleiding van jongeren met verschillende soorten problemen en beperkingen. Pluryn neemt in 2020 het besluit om de vestiging in Hoenderloo te sluiten. Daarmee is er een eind gekomen aan bijna 170 jaar Hoenderlose zorg voor kwetsbare jongeren.
