Opening van het Sprengenpark
Het ontstaan van het Sprengenpark heeft een lange aanloop gekend. Al in 1921 koopt de gemeente Apeldoorn een perceel grond waar de Badhuisspreng doorheen stroomt. Deze spreng voert water vanaf de Veluwe aan naar het voormalige Badhuis en naar de vijver in het Oranjepark. Jaren later, in 1940, koopt de gemeente een tweede aangrenzend stuk grond aan de Asselsestraat. Het plan is om daar een nieuw park te aan te leggen met inzet van werklozen in het kader van de werkverschaffing. Door de Tweede Wereldoorlog belandt dit plan echter in de ijskast.
Niet lang na de oorlog, in 1946, wordt het plan weer tevoorschijn gehaald.
De omvorming van het terrein tot een park heeft - letterlijk - nogal wat voeten in de aarde. Door graafwerkzaamheden van de voormalige eigenaren en anderen staat het grondstuk bekend als ‘het Zandgat’. In dat gat en elders op het terrein is bovendien allerlei huishoudelijk afval en bouwafval gedumpt. Om alle gaten te vullen en af te dekken wordt er 6.000 m3 griftzand aangevoerd. Het graafwerk is een vorm van werkverschaffing voor werklozen die in opdracht van de Dienst Uitvoering Werken (DUW), een rijksdienst opgericht om werklozen aan het werk te zetten, aan de slag gaan. De Heidemaatschappij coördineert het graafwerk, dat handmatig gedaan wordt met schop, kruiwagens en kiepkarretjes.
De schuine hellingen van de spreng worden sterk afgevlakt en beplant met rogge en lupine om de bosgrond geschikt te maken voor gras. De naam voor het nieuwe park is gauw gevonden: Sprengenpark.
In 1952 wordt aan de nieuwe Sprengenparklaan de eerste hoogbouw in Apeldoorn gerealiseerd. Voor de flatbewoners fungeert het park als gezamenlijke tuin. Aan de noordkant van het park wordt de Sprengenweg onder de naam Kennedylaan verlengd richting Jachtlaan.
Er zijn in de loop der jaren verschillende ideeën voor de invulling van het Sprengenpark de revue gepasseerd, zoals een muziektent en een zwembad, maar uiteindelijk heeft het park zich ontwikkeld tot een beeldenpark. Sinds het jaar 2000 komt er in principe elke twee jaar een nieuw beeld, gemaakt door de winnaar van de Wilhelminaring, een landelijke oeuvreprijs voor beeldhouwkunst die tweejaarlijks wordt toegekend aan een Nederlandse kunstenaar.
Zowel de flatwoningen als het park zijn inmiddels gemeentelijk monument geworden.
